Rare titel, nietwaar? Op een reclamebord in Bangkok gezien, en ik vond 'm te mooi om te laten lopen. Inmiddels zit ik op Ko Samui, wat geldt als een van de mooiste plekjes van Thailand. Helaas wel helemaal volgebouwd met toeristenbungalows, en in augustus zit je niet bepaald in het laagseizoen. Nou ja, gelukkig is het geen volle maan dus we missen de full moon parties. O, en voor wie het zich mocht afvragen: Nee, *wij* zijn geen toeristen. We zijn hier omdat we Oi--een vriendin van Kay die min of meer verantwoordelijk is geweest voor het totstandkomen van onze relatie--gaan opzoeken die op een naburig eiland is gaan werken. Over een dagje of twee. De trein halen was weer net zo spannend als de bus naar Phuket vorige keer, wat wil zeggen dat we weer de motortaxi moesten nemen. Niet de tuktuk die elke bezoeker probeert, zo'n motor-riksja met twee wielen achter en comfortabele bankjes; nee, met je twee rugzakken achterop een motor die de meest adembenemende stunts uithaalt om je snel op je bestemming te krijgen. Was vorige keer de Bangkokse avondspits de grote attractie (m.a.w. de directe oorzaak van mijn overvloedige angstzweet), dit keer moesten we over bochtige zand-, stof- en modderpaadjes en gammele spoorwegovergangen waar je nog geen kruiwagen overheen zou kunnen manoeuvreren zonder je halve lading kwijt te raken. Ik heb het over paadjes van soms wel een meter breed, met voetgangers en tegenliggers, en zonder adequate verlichting. Of wat dacht je van zo'n "straatje" dat we in Nederland ook langs sommige achtertuinen van rijtjeshuizen hebben, zeker niet meer dan anderhalve meter breed, met stalletjes en karretjes, loslopende honden en kinderen, en natuurlijk gemotoriseerde tegenliggers? De uitkomst was voorspelbaar: (1) We waren op tijd; (2) de trein was te laat; en (3) mijn chauffeur moest erg lachen om mijn nervositeit. Niet dat ik dit keer nog echt bang was, maar je maakt je wel eens zorgen als je zoiets ziet. Nou ja, we zijn er. Slapen in een Thaise trein is niet ontzettend comfortabel, maar eigenlijk best leuk. De spoorbreedte is veel te laag gekozen, dus je wordt flink door elkaar geschud. We hadden een onderbed bestaand uit twee stoelen tegenover elkaar die onderuitgeschoven konden worden, en een uit het plafond klappend bovenbed. We zijn toch maar samen in het onderbed gekropen, wat nog heel aardig gaat als er niet op staat met je resp. hoofden aan dezelfde kant te liggen. Na een tijdje sloop Kay stilletjes naar het bovenbed in de hoop dat ik zo comfortabeler kon slapen; na een tijdje bleek dat we geen van beiden konden slapen waarna we weer krap maar toch gerieflijk samen hebben gepit. O, nog een compleet ongerelateerd reisverhaal. We reden eergisteren over een ontzettend slecht stuk betonnen snelweg, en dit keer spotte ik een discreet bordje met "Siam City Cement. We Care." Nou, dan zullen ze het niet makkelijk met zichzelf hebben! De vorige keer dat we daar langskwamen zijn we achter elkaar twee banden kwijtgeraakt. De plek waar we na de tweede keer stilstonden was recht voor de poort van datzelfde Siam City Cement, dat daar zijn fabriek had. Intussen zijn we ook nog even op de computerafdeling van een supermarkt geweest. Een mooie kans om mijn jeugd te herbeleven: Ze hadden daar onder het mom van educatie stapels echte homecomputers! Recht uit het 8-bit-tijdperk waarin ik ben begonnen met die apparaten te spelen. Voor de kinderen natuurlijk, met prijzen vanaf 20 euro. Compleet met maar een paar kleuren, TV-aansluiting, cartridge-aansluiting waar je spelmodules op 2 manieren in kon pluggen (correct en verkeerd om), en zelfs met de oude joystickpoorten. Helaas probeerden sommige van die dingen op Windows te lijken, zodat kinderen vroeg vertrouwd raken met de onnodige gruwelen van dat systeem. Uiteindelijk een apparaat voor Kay's dochter gekocht met een vol Thais PC-toetsenbord, maar dan in verschillende pasteltinten voor de div. toetsenblokken, en het hele apparaat erin. Volgens mij is het stiekem een MSX. Modernere computers waren er trouwens ook niet bepaald duur: Midden in de zaak stond een rij Linux-machines (kan zijn dat ze ook Windows hadden, niet op gelet) voor prijzen als bijv. 500 euro voor een 1700 MHz P4. Het zal wel geen reuzekwaliteit zijn, maar zoveel bewegende onderdelen zitten er niet meer in zo'n apparaat: Als de hard disk maar blijft werken ben je in business, en zelfs die is te vervangen. Ik zoek verder naar de laptops. Volgende keer dat ik in Bangkok ben of zo. En als ik nog even van de hak op de tak mag springen... We zijn die avond naar een karaoke-restaurant gegaan met een vriendin van Kay. En wat blijkt? Als het laatste beetje pretentie eenmaal weg is dat *iemand* snapt waar het over gaat, is de combinatie van karaoke en de Ketchup Song nog best te pruimen. Kan ook aan de verloving hebben gelegen natuurlijk, of aan de sloten bier die ik nodig had om wat te heet eten weg te spoelen. O, ja. Verloving. Had deze keer maar eens met Kay besproken hoe ik over een evt. huwelijk dacht (namelijk "zodra we ook daadwerkelijk samen kunnen wonen"). Zelf wilde ze me nergens toe dwingen, maar toen ik doorvroeg was ze toch erg blij. Op de bewuste avond stelde haar vriendin voor een verlovingsceremonie te houden, wat erg kan schelen in hoe er tegen Kay aangekeken wordt. Ik had al eens aan sommigen van jullie geschreven dat verbazend veel mensen in haar werkomgeving met haar meeleven, en als farang krijg ik wat meer speling dan een Thaise man--volgens anthropologen geldt een echte taboe nooit voor complete buitenstaanders--maar voor haar familie, buren en oud-dorpsgenoten kan het wel uitmaken. Ik heb dan ook met de ceremonie ingestemd. Het was geen erg bijzonder gevoel of zo, omdat het voor mij eigenlijk al een uitgemaakte zaak was. Nu nog uitzoeken hoe en waar we in de toekomst samen kunnen gaan wonen! Dat was het weer voor deze keer. Bedankt voor jullie leuke reacties op de vorige berichten, en tot volgende keer. Jeroen